သိန္းေဖျမင့္ ၊ ကၽြန္ေတာ္၏ အခ်စ္ဦး။

၁၉၂၇ - ၂၈ ခုႏွစ္ေလာက္က ျဖစ္ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဘုတလင္ ဆရာဥာဏ္ေက်ာင္းမွ ေနျပီး၊ မံုရြာျမိဳ႕ ေနရွင္နယ္ေက်ာင္း (အမ်ိဳးသားေက်ာင္း) သို႔ေျပာင္းေနရ၏။ ဗာနက္ကူလာေခၚ  ျမန္မာသက္သက္ ေက်ာင္းမွ ေနျပီး အဂၤလိုဗာနက္ကူလာေခၚ အဂၤလိပ္ ျမန္မာ ႏွစ္ဘာသာသင္ ေက်ာင္းသို႔ ေျပာင္းရျခင္းျဖစ္သည္။ ျမန္မာ ၄ တန္းေအာင္ျပီး ကတည္းက အဂၤလိပ္စာကို အနည္းအက်ဥ္း အလြတ္သင္ထားသျဖင့္၊ ေနရွင္နယ္ေက်ာင္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို စတုတၱဆင့္ (4 th Form) တြင္ လက္ခံေလသည္။ (ေနရွင္နယ္ေက်ာင္း စတုတၱဆင့္သည္ အျခားေက်ာင္း ပဥၥမတန္းႏွင့္ ညီမွ်ေၾကာင္း သတ္မွတ္ထားၾကသည္။)...(ကၽြန္ေတာ္၏ အခ်စ္ဦး၊စာမ်က္ႏွာ ၅၉)

(မွတ္ခ်က္။..။ ဦးသိန္းေဖျမင့္သည္ ၁၉၁၄ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္ ၁၀ ရက္ဖြားျဖစ္သျဖင့္ ၁၉၂၇ - ၂၈ ခုႏွစ္တြင္ သူသည္ အသက္ ၁၃ ႏွစ္ အရြယ္၀န္းက်င္ခန္႔ ျဖစ္သည္။)

ညိဳျမႏွင့္ ကခဲ့ရေသာ ျပဇာတ္တစ္ပုဒ္

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းေနခ်ိန္တြင္ မံုရြာျမိဳ႕ ဗုဒၶါဘာသာ အထက္တန္းေက်ာင္းသည္ စန္းပြင့္ခ်ိန္ျဖစ္၏။ စာဘက္မွာ ထူးခၽြန္ရံုသာမက အားကစားဘက္တြင္လည္း ထူးခၽြန္ေနေလသည္။ မံုရြာေဘာ္လံုးျပိဳင္ပြဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းအသင္းက ေရွ႕တန္းေရာက္ေန၏။ ခ်င္းေစာ္ဘြားသား ေဟာင္ခ်င္ေပါ၊ ကမ္ခ်င္သန္းတို႔ ညီအစ္ကိုႏွင့္သူတို႔ ၀မ္းကြဲအစ္ကို ေဟာင္ယာခ်င္ေပါတို႔သည္ အထက္တန္းအေရာက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းသို႔ ေျပာင္းလာခဲ့ၾကျပီး ေက်ာင္းမွာ ရွိရင္းစြဲျဖစ္ေသာ ကိုျဖိဳး၊ ကိုေအာင္ျဖိဳး၊ ကိုနီ စေသာ နာမည္ၾကီး ေဘာသမားမ်ားကုိ အားျဖည့္ခဲ့ၾကေလ၏။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းသည္ ေက်ာင္းကပြဲလည္း က်င္းပရာ ပန္တ်ာအႏုပညာတြင္လည္း ထင္ရွားသြားျပန္ေလသည္။ ေက်ာင္းအပြဲတြင္ ပါ၀င္ေသာ အစီအစဥ္မ်ားအနက္ အစီအစဥ္ ၃ ခုကိုသာ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိေတာ့၏။

တခုမွာ ကာယ ေလ့က်င့္ခန္း အလွျပျဖစ္၏။ ေနာက္ခံေတးဂီတႏွင့္ ျပျခင္းျဖစ္၍ လြန္စြာလွျပီး ျမိဳင္ဆိုင္သည္။ ယင္းေနာက္ခံ ေတးဂီတမွာ စစ္တပ္ဘင္တီး၀ိုင္းမွ ဂီတသံကို အေျခခံထားျခင္း ျဖစ္သည္။ တင္ဆက္သူမွာ ဦးဂုဏ္ဘန္ ျဖစ္ေလသည္။

အျခား ဦးဂုဏ္ဘန္ မဟုတ္ပါ။ ယေန႔ ေက်ာ္ၾကားေနေသာ ျမန္မာပညာရွိ ဦးဂုဏ္ဘန္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုစဥ္က သူသည္ ဘီဘီတီစီမွာ စာေရးၾကီးလုပ္ေန၏။ သို႔ေသာ္ သူသည္ ၀ါသနာစံုလွသည္။ အဂၤလိပ္ ျမန္မာ ေတးဂီတ၊ ဇာတ္၊ ရုပ္ေသး၊ စာေပ၊ ျခင္းလံုး၊ ကာယေလ့က်င့္ခန္း စသည္ျဖင့္။ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး ေကာင္းလွသျဖင့္ (ထိုစဥ္က မေပ်ာက္ကြယ္ေသးေသာ) ကာလသားေခါင္းသဖြယ္ အမ်ား၏ ေလးစားျခင္းကို ခံရသူ ျဖစ္ေလသည္။ သူသည္ ေက်ာင္းဆရာ မဟုတ္ပါ။ သူ႔အေဖ ဦးသိုင္းသည္ဗုဒၶါဘာသာ အထက္တန္းေက်ာင္း၏ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႔တြင္ ဥကၠ႒အျဖစ္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သျဖင့္ ဦးဂုဏ္ဘန္သည္ ဗုဒၶါဘာသာေက်ာင္းႏွင့္ ေက်ာင္းဆရာ တစ္ဦးသဖြယ္ ရင္းႏွီးျခင္းျဖစ္ပါ၏။

ေနာက္အစီအစဥ္ တစ္ခုမွာ လူျဖဴႏွင့္ နီဂရိုးတြဲဆိုရေသာ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ျဖစ္၏။ ဘာအဓိပၸါယ္ရွိသည္ဟု မသိရသည့္ တာရာရာဘြန္ဒရီးန္ဟူေသာ အသံကိုသာ သတိရေတာ့သည္။ သိန္းတင္ (ညိဳျမ) က မ်က္ႏွာျဖဴလုပ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္က နီဂရိုးလုပ္ရသည္။ တေယာက္က မ်က္ႏွာကို ေပါင္ဒါ ေဖြးေနေအာင္ လိမ္းရျပီး တေယာက္က အိုးမဲ သုတ္ထားရသည္။

ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိေသာ တတိယ အစီအစဥ္မွာ ေအာ္ပရာျပဇာတ္ အတိုကေလးျဖစ္၏။ ပါဠိနာမည္ ေပးထားေသာ တခုေသာျပည္တြင္ တေယာက္ေသာ ဘုရင္ စိုးစံေလ၏။ ထိုဘုရင္သည္ ရူးေပါေပါျဖစ္၏။ (ကာမဂုဏ္ႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး ဥမၼတၱက ျဖစ္ေန၏။) ဘုရင္ရူးၾကီးကို ပါဠိဘြဲ႔ေတြ ေပးထားေသာ သက္ေတာ္ရွည္ နန္းရင္း၀န္ၾကီးက ထိန္းေက်ာင္းေနရ၏။ အခ်င္းခ်င္း လြန္စြာၾကင္နာေသာ ဇနီးေမာင္ႏွံတတြဲ (မင္းသားႏွင့္ မင္းသမီး) ရွိေလရာ ၊ ဘုရင္ရူးၾကီးက မင္းသမီးကို အတင္းလုယူေလသည္။ ဘုရင္ရူးၾကီးသည္ မယားကို လုယူရံုမက မင္းသားကို ႏွိပ္စက္ေသးသည္။

ဘုရင္က ဤသို႔ မတရားမႈ ျပဳသည္ကို နန္းရင္း၀န္က ေျဖာင္းဖ်တားျမစ္ေသာ္လည္း မရ။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ဘုရင္ရူးၾကီး ဒုကၡေရာက္ရေလသည္။

သိန္းတင္ (ညိဳျမ) က ဘုရင္ရူးလုပ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္က နန္းရင္း၀န္လုပ္ရသည္။ တင္ျမဆိုေသာ ေခ်ာင္းဦးသားက မင္းသားအျဖစ္ျဖင့္၄င္း၊ ခ်စ္ခ်စ္ဆိုေသာ မိန္းမရွာတဦးက မင္းသမီး အျဖစ္ျဖင့္၄င္း ကျပၾကေလသည္။ (ခ်စ္ခ်စ္သည္ ယခုေခတ္ မိန္းမရွာမ်ိဳး မဟုတ္ပါ။)

ဤျပဇာတ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေရးခဲ့ပါသည္။ ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္ကို ကိုယ္ပိုင္ဉာဏ္ျဖင့္ ဖန္တီးထားျပီး ဇာတ္စာ ဇာတ္စကားအခ်ိဳ႕ကို ကိုယ္ပိုင္ဉာဏ္ျဖင့္ ေရးထားေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ေရးေသာ ျပဇာတ္ဟု ေခၚလိုက္ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အမ်ားစုမွာ သူမ်ားေရးထားေသာ စာမ်ားျဖစ္ပါသည္။ ထိုမွ ဇာတ္စာယူ၊ ဤမွ ဇာတ္စကားယူ၊ ဟုိထဲက ႏွစ္ပါးသြား သီခ်င္းယူ၊ သည္ထဲက ငိုခ်င္းယူ၊ အမ်ိဳးမ်ိဳးယူျပီး ထည့္ထားျခင္းသာ မ်ားပါ၏။

နန္းရင္း၀န္က ဘုရင္ရူးကို ထိန္းေက်ာင္းသည္ ဆိုရာ၀ယ္ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲရွိလွ်င္ ထိ္န္းေက်ာင္းရျခင္းျဖစ္၏။ ထိုအခ်ိန္မွာ နန္းရင္း၀န္က အေပၚစီးရျပီး ဘုရင္က နန္းရင္း၀န္၏ စကားကို နားေထာင္ပါသည္။ ရိုက္လွ်င္ပင္ ခံပါသည္။ လူမ်ားေရွ႕တြင္ကား နန္းရင္း၀န္သည္ ဘုရင့္ေနာက္က လိုက္ျပီး ဘုရင္ကို အရိုအေသေပးရသည္။ ဘုရင္က ေနာက္လွည့္ၾကည့္လုိက္သည္ႏွင့္ တျပိဳင္နက္ နန္းရင္း၀န္က ဒူးေထာက္ကာ လက္အုပ္ခ်ီရေလသည္။ သိန္းတင္က ခဏခဏ လွည့္ၾကည့္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က ခဏခဏ ဒူးေထာက္ျပီး လက္အုပ္ခ်ီရသည္။ ထိုအခါ ပရိသတ္က တ၀ါး၀ါး ရယ္ၾကေလသည္။ ျပဇာတ္မွာ ဟာသလႊမ္းေသာ ျပဇာတ္ျဖစ္သည္။

မၾကာမီက ဤျပဇာတ္အေၾကာင္း သိန္းတင္ (ညိဳျမ) ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ အတိတ္ေဆာင္ၾကေသာအခါ ဇာတ္စာတပုဒ္သာ သတိရၾကေတာ့သည္။ ထိုဇာတ္စာကို ကၽြန္ေတာ္က တ၀က္တပ်က္သာရျပီး သိန္းတင္ကေတာ့ အားလံုးရေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အမွတ္ရၾကေသးေသာ ဇာတ္စာမွာ ေပါင္ရင္းသီး ဆိုင္းဆင့္ျဖစ္၏။ သိန္းတင္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေရးေသာစာအျဖစ္ျဖင့္ မွတ္မိေနခဲ့ပါသည္ဟု ဆို၏။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တုိင္ကမူ ကိုယ္တိုင္ဉာဏ္ျဖင့္ ေရးသည္ဟု မထင္ပါ။ ဘယ္က ကူးယူထည့္ထားသလဲလို႔လဲ မေျပာတတ္ပါ။  ေပါင္ရင္းသီး ဇာတ္စာမွာ ေအာက္ပါအတိုင္း ျဖစ္ေလသည္။

"ေရးဘိတ္, ထား၀ယ္, တနင္းဆြယ္၊ က်ယ္သည့္ေလးျမိဳ႕၊ ဒူရင္းသီးအမည္၊ ေရႊဘြဲ႔ခ်ီ၊ ဒီအသီးကိုေတာ့ လူၾကီး လူငယ္၊ ၾကိဳက္တတ္ပါသည္။

ႏို႔ - ဆရာရယ္၊ ဒူးရင္းသီးသာရွိ၊ ေပါင္ရင္းသီး မရွိဘူးလားလို႔ ေစာဒက တက္စရာ ရွိသကိုးဗ်။

ေပါင္ရင္းသီးရွိေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းၾကီး ေျပာခဲ့ေတာ့မယ္။ အၾကီး တက်ပ္၊ အလတ္ ငါးမူး၊ အထူးသည့္ျပင္၊ ေသးလည္းတမတ္၊ ၾကိဳက္တတ္လွ်င္ ၀ယ္လို႔ သံုးၾကေတာ့။ .......ပြဲေတာ္သူ ဇင္ဂမုန္းတို႔ရဲ႕ ၀တ္လာတဲ့ ပိုးထမီကို၊ ကိုယ္မသီ ဗလာက်င္းပါလို႔၊ လူပ်ိဳေမာင္ အီလို႔ျငင္းတဲ့ေအာင္...........ကိုင္းအမ.....ေပါင္ရင္းသီးျပ"

ပရိသတ္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အရယ္မရပ္ေသာ ဇာတ္ျဖစ္ပါ၏။ ဤဆိုင္းဆင့္ႏွင့္ ဤဟာသသည္ ဦးပုညေရးေသာ ေကာသလျပဇာတ္မွ ေမာင္ေအာင္လံ၏ ဆိုင္းဆံႏွင့္၄င္း၊ ဦးစိန္ကတံုးဇာတ္အဖြဲ႕မွ လူရႊင္ေတာ္ ဦးေရႊအ၏ နတ္ပ်က္ဆိုင္းဆင့္ႏွင့္၄င္း၊ စဥ္လာမပ်က္ ေရွ႕သြားေနာက္လိုက္ ညီပါသည္။ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ အၾကမ္းကုိ အႏုလုပ္ႏို္င္ျခင္းသည္ပင္ အစဥ္အလာ ဟာသတရပ္ ျဖစ္ခဲ့ပါ၏။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ဝတၳဳတပုဒ္ ေရျပီးခဲ့ျပီ။ ျပဇာတ္တပုဒ္လည္း ေရးျပီးျပန္ျပီ။ ဝတၳဳကား  မဂၢဇင္းတြင္ ပါသည္ မပါသည္ မသိ။ မပါဖို႔က မ်ားသည္။ ျပဇာတ္မွာမူ စင္တင္ခဲ့ရေသာ ျပဇာတ္ျဖစ္သည္။ တ၀ါး၀ါးႏွင့္ လူၾကိဳက္မ်ားျပီး စြန္သြားေသာ ျပဇာတ္လည္း ျဖစ္ပါ၏။ ဤကား ကၽြန္ေတာ္၏ စာေရးဆရာ အလုပ္သင္ဘ၀ အစ ျဖစ္ပါ၏။